W terapii nadciśnienia u chorego ze współistniejącą albuminurią w pierwszym rzędzie zaleca się stosowanie antagonistów receptora angiotensynowego, znanych jako sartany. Beta adrenolityki nie są preferowane w tej sytuacji, ponieważ nie mają takiego samego wpływu na redukcję albuminurii.

Sartany są preferowane w terapii nadciśnienia u pacjentów z albuminurią, ponieważ mają korzystny wpływ na nerki oraz redukują białkomocz, co jest ważne u pacjentów z chorobami nerek.

Leki moczopędne, choć mają działanie przeciwnadciśnieniowe i są stosowane w terapii nadciśnienia, nie są pierwszym wyborem u pacjentów z nadciśnieniem i współistniejącą albuminurią. W takich przypadkach preferowane są sartany (antagoniści receptora angiotensyny II), które mają udokumentowane działanie nefroprotekcyjne i zmniejszają białkomocz, co jest kluczowe w ochronie nerek. Leki moczopędne mogą być stosowane jako uzupełnienie terapii, ale nie jako lek pierwszego rzutu w tej sytuacjiLink 1Link 5.

W terapii nadciśnienia u chorego ze współistniejącą albuminurią, lekami pierwszego rzutu są zwykle te, które hamują układ renina-angiotensyna-aldosteron (RAA), takie jak sartany (B) lub inhibitory konwertazy angiotensyny (ACEI). Leki te są skuteczne w obniżaniu ciśnienia tętniczego oraz redukowaniu albuminurii, co zmniejsza ryzyko sercowo-naczynioweLink 2. Blokery kanału wapniowego (D) są również skuteczne w leczeniu nadciśnienia, ale nie są pierwszym wyborem w przypadku albuminurii.

Alfa-adrenolityki nie są zalecane w pierwszym rzędzie w terapii nadciśnienia, szczególnie u pacjentów z albuminurią. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się leki z grupy sartanów, które mają korzystny wpływ na białkomocz oraz kontrolują ciśnienie krwi.