Indapamid, będący diuretykiem tiazydowym, jest mniej skuteczny przy GFR poniżej 30 ml/min/1,73 m2, ponieważ diuretyki tiazydowe tracą efektywność w zaawansowanej niewydolności nerek. W takich przypadkach zaleca się stosowanie diuretyków pętlowych, takich jak furosemid, które są skuteczne nawet przy niskim GFR. Ponadto spironolakton i eplerenon są przeciwwskazane przy GFR <30 ml/min/1,73 m2 ze względu na ryzyko hiperkaliemii. Hydrochlorotiazyd również nie jest zalecany w tej sytuacji. Dlatego furosemid jest diuretykiem pierwszego wyboru u pacjentów z GFR <30 ml/min/1,73 m2 w leczeniu nadciśnienia tętniczego.

W przypadku pacjentów z GFR <30 ml/min/1,73 m^2, zaleca się stosowanie diuretyków pętlowych, takich jak furosemid, zamiast diuretyków tiazydowych, takich jak hydrochlorothiazyd. Diuretyki tiazydowe są mniej skuteczne przy niskiej filtracji kłębuszkowej, natomiast furosemid jest bardziej efektywny w usuwaniu nadmiaru wody z organizmu w takich przypadkachLink 2Link 4.

W przypadku chorych z GFR <30 ml/min, diuretykiem pierwszego wyboru powinien być furosemid (D), ponieważ jest najbardziej skuteczny w przypadkach niewydolności nerek. Spironolakton (C) jest stosowany jako diuretyk oszczędzający potas, ale nie jest preferowany w tej sytuacji.

Furosemid jest diuretykiem pętlowym, który jest skuteczny u pacjentów z obniżoną funkcją nerek (GFR <30 ml/min/1,73 m2), co czyni go odpowiednim pierwszym wyborem w leczeniu nadciśnienia w tej grupie chorych. Pozostałe diuretyki mogą być mniej skuteczne w tych warunkach.

Eplerenon jest antagonistą aldosteronu, który może być stosowany w leczeniu nadciśnienia, ale nie jest preferowany przy GFR <30 ml/min. W takich przypadkach zaleca się furosemid (D) jako diuretyk pętlowy, który jest skuteczniejszy w tej grupie pacjentów, ze względu na jego działanie w obniżaniu ciśnienia krwi oraz usuwaniu nadmiaru płynów.