Leczenie pierwszego rzutu u chorego z niewydolnością nerek i kaliemią nie obejmuje podawania glukozy z insuliną. W takich przypadkach priorytetem jest zarządzanie hiperkaliemią, które może obejmować podanie chlorku wapnia do stabilizacji błon komórkowych, a następnie leki zwiększające wydalanie potasu, takie jak furosemid lub reszta, oraz ewentualnie hemodializa w przypadku ciężkiej hiperkaliemii. Opcja A nie jest odpowiednim leczeniem pierwszego rzutu dla tego stanu.
β2-mimetyk wziewnie nie jest lekiem pierwszego rzutu w leczeniu niewydolności serca, zwłaszcza w przypadku nasilonej niewydolności serca. Leczenie takie powinno obejmować diuretyki, takie jak furosemid, które są podstawą w leczeniu niewydolności serca z objawami przewodnienia. W przypadku hiperkalemii (kaliemia 6,2 mmol/l) można rozważyć podanie chlorku wapnia, ale nie jest to leczenie pierwszego rzutu dla samej niewydolności serca. β2-mimetyki są stosowane w leczeniu astmy lub innych schorzeń dróg oddechowych.
Pacjent z nasiloną niewydolnością serca i hiperkaliemią wymaga leczenia, które zarówno poprawi funkcję serca, jak i obniży poziom potasu. Podanie 10% roztworu chlorku wapnia (opcja C) jest wskazane w celu stabilizacji błon komórkowych w przypadku hiperkaliemii, ale nie jest leczeniem pierwszego rzutu dla niewydolności serca. Leczenie niewydolności serca zwykle obejmuje diuretyki, takie jak furosemid (opcja D), które są skuteczne w redukcji objawów niewydolności serca. Wlew glukozy z insuliną (opcja A) może pomóc w obniżeniu poziomu potasu, ale nie jest leczeniem pierwszego rzutu dla niewydolności serca. Hemodializa (opcja E) może być konieczna w przypadku ciężkiej niewydolności nerek i hiperkaliemii, ale nie jest leczeniem pierwszego rzutu dla niewydolności serca. β2-mimetyki (opcja B) nie są standardowym leczeniem w tym przypadku.
U chorego z filtracją kłębuszkową 25 ml/min/1,73 m² (co wskazuje na zaawansowaną niewydolność nerek) i hiperkaliemią (kaliemia 6,2 mmol/l) oraz cechami nasilonej niewydolności serca, leczenie pierwszego rzutu powinno przede wszystkim obejmować szybkie obniżenie poziomu potasu, aby zapobiec groźnym arytmiom. Furosemid, choć jest diuretykiem, nie jest lekiem pierwszego wyboru w tej sytuacji, ponieważ jego skuteczność jest ograniczona przy tak niskiej filtracji kłębuszkowej, a hiperkaliemia wymaga pilnej interwencji. W takim przypadku wskazane jest zastosowanie leczenia obniżającego poziom potasu, np. wlew insuliny z glukozą (odpowiedź A) lub podanie chlorku wapnia (odpowiedź C) w celu stabilizacji błon komórkowych serca. Hemodializa (odpowiedź E) jest ostatecznością, gdy inne metody zawiodą lub stan pacjenta jest krytyczny. Wziewne β2-mimetyki (odpowiedź B) mogą być stosowane jako dodatkowa metoda obniżania potasu, ale nie jako leczenie pierwszego rzutu. Dlatego wybór furosemidu jako leczenia pierwszego rzutu w tej sytuacji nie jest optymalny.
Ostry zabieg hemodializy (odpowiedź E) nie jest leczeniem pierwszego rzutu u chorego z filtracją kłębuszkową 25 ml/min/1,73 m2 i hiperkaliemią 6,2 mmol/l oraz cechami nasilonej niewydolności serca. W takiej sytuacji priorytetem jest szybka stabilizacja hiperkaliemii i poprawa stanu serca. Leczenie pierwszego rzutu powinno obejmować podanie chlorku wapnia dożylnie (odpowiedź C), który stabilizuje błony komórkowe serca i zmniejsza ryzyko arytmii wywołanej hiperkaliemią. Dalsze postępowanie może obejmować insulinę z glukozą, β2-mimetyki wziewne czy diuretyki, ale hemodializa jest zarezerwowana dla przypadków, gdy inne metody są nieskuteczne lub gdy występuje ciężka niewydolność nerek. Zatem wybór hemodializy jako leczenia pierwszego rzutu nie jest właściwy w tym kontekście.