Stwierdzenie A jest prawdziwe, ponieważ rozpoznanie zespołu nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH) wymaga wykluczenia innych przyczyn hiponatremii, w tym niedoczynności kory nadnerczy. Niedoczynność ta może powodować podobne objawy i zaburzenia elektrolitowe, dlatego jej wykluczenie jest niezbędne do prawidłowego rozpoznania SIADHLink 3.

Stwierdzenie B jest prawdziwe. Zbyt szybka korekta hiponatremii może prowadzić do demielinizacji mostu, co jest potwierdzone w literaturze medycznejLink 1Link 3Link 5. Ryzyko demielinizacji mostu rzeczywiście narasta przy zbyt szybkim wyrównaniu hiponatremii, ponieważ może to spowodować gwałtowny przepływ wody z komórek do przestrzeni pozakomórkowej, co prowadzi do uszkodzenia osłonek mielinowych w mózgu.

Oznaczanie sodu w moczu ma znaczenie diagnostyczne również u pacjentów przyjmujących diuretyki, choć interpretacja wyników może być wtedy trudniejsza i wymaga uwzględnienia wpływu leków moczopędnych. W diagnostyce zespołu SIADH ważne jest oznaczenie wydalania sodu z moczem niezależnie od stosowania diuretyków, ponieważ pozwala to ocenić nieadekwatne wydalanie sodu w hiponatremii. Zatem stwierdzenie, że oznaczanie sodu w moczu ma znaczenie diagnostyczne tylko wtedy, gdy pacjent nie przyjmuje diuretyków, jest nieprawdziweLink 1Link 2.

Stwierdzenie D jest nieprawidłowe, ponieważ podanie stężonego (3%) roztworu soli fizjologicznej jest zwykle zarezerwowane dla przypadków ciężkiej hiponatremii lub gdy stan pacjenta jest zagrożony, a nie dla większości pacjentów. W łagodnych przypadkach SIADH często stosuje się ograniczenie podaży płynów lub leki takie jak tolvaptanLink 1Link 3Link 5.

Stwierdzenie E jest prawdziwe, ponieważ w zespole SIADH osmolalność surowicy jest rzeczywiście niższa od 280 mOsm/kg, a osmolalność moczu powinna być wyższa od 100 mOsm/kg. To są standardowe kryteria diagnostyczne dla SIADHLink 1Link 2Link 4. Zatem, stwierdzenie E nie jest fałszywe.