Amlodypina może powodować zaburzenia rytmu serca, w tym bradykardię, ale nie jest to jej najczęstsze działanie niepożądane. Lekiem, który częściej wiązany jest z bradykardią, jest bisoprolol, który jest beta-blokerem i może znacznie wpływać na częstość serca. Amlodypina jest antagonistą kanału wapniowego, który głównie obniża ciśnienie krwi przez rozszerzenie naczyń krwionośnych.

Losartan jest antagonistą receptora angiotensyny II, który może powodować hipotonię, ale bradykardia nie jest często wymieniana jako jego skutek ubocznyLink 1Link 4. Z drugiej strony, leki beta-adrenergiczne, takie jak bisoprolol, są znane z powodowania bradykardii ze względu na swoje działanie na układ nerwowo-sercowyLink 4. Dlatego bisoprolol (E) jest bardziej prawdopodobnym wyborem.

Peryndopryl, będący inhibitorem ACE, może powodować bradykardię, ale jest to efekt związany głównie z przedawkowaniem lub rzadkim działaniem niepożądanym, a nie typowy efekt terapeutyczny stosowania tego leku w leczeniu nadciśnienia tętniczegoLink 1Link 2Link 3Link 5. W leczeniu nadciśnienia tętniczego bradykardia jest częściej związana z beta-blokerami, takimi jak bisoprolol, który bezpośrednio zwalnia akcję serca. Dlatego lekiem z podanych opcji, który najczęściej powoduje bradykardię, jest bisoprolol, a nie perindopryl.

Indapamid może powodować hipokaliemię, która może predysponować do arytmii, ale nie jest on bezpośrednio związany z bradykardią. Lekiem, który może bezpośrednio powodować bradykardię, jest bisoprolol, który jest beta-blokerem.

Bisoprolol jest beta-adrenolitykiem selektywnym wobec receptorów beta1, który zmniejsza częstość akcji serca (działanie chronotropowe ujemne), co może prowadzić do bradykardii. Jest stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego i innych schorzeń sercowo-naczyniowych, a jego wpływ na spowolnienie rytmu serca jest dobrze udokumentowanyLink 1Link 4Link 5. Pozostałe wymienione leki (amlodypina, losartan, perindopryl, indapamid) nie mają takiego działania na rytm serca i nie powodują bradykardii.