Stwierdzenie A nie jest nieprawdziwe. Nadciśnienie tętnicze oporne definiuje się jako utrzymujące się ciśnienie tętnicze powyżej docelowych wartości pomimo stosowania trzech różnych leków hipotensyjnych, w tym diuretyku, w optymalnych dawkachLink 4. Wartości ciśnienia > 140/90 mmHg są powszechnie uznawane za podwyższone, a utrzymywanie się takich wartości pomimo leczenia może wskazywać na opornośćLink 4. Zatem stwierdzenie A jest prawdziwe w kontekście definicji nadciśnienia opornego.

Stwierdzenie B jest nieprawdziwe w kontekście opornego nadciśnienia tętniczego, ponieważ oporne nadciśnienie tętnicze charakteryzuje się utrzymującym się wysokim ciśnieniem pomimo leczenia, niezależnie od miejsca pomiaru. Zjawisko, w którym ciśnienie jest wyższe w gabinecie lekarskim niż w domu, nazywa się nadciśnieniem białym kitla. Nie jest to cecha opornego nadciśnienia tętniczego.

Stwierdzenie, że chorzy z nadciśnieniem tętniczym opornym mają większe ryzyko sercowo-naczyniowe, jest prawdziwe. Liczne źródła medyczne potwierdzają, że nadciśnienie oporne wiąże się z istotnie podwyższonym ryzykiem powikłań sercowo-naczyniowych, co ma ważne implikacje kliniczne i wymaga szczególnej uwagi w leczeniu tych pacjentówLink 1Link 4Link 5.

Stwierdzenie D nie jest nieprawdziwe. W rzeczywistości, u chorych z nadciśnieniem opornym, antagonisty aldosteronu (np. spironolakton) są często rozważane jako dodatkowe leczenie, ponieważ mogą pomóc w obniżeniu ciśnienia tętniczego. α-blokery również mogą być stosowane w określonych przypadkach, choć nie są pierwszym wyborem. Zatem, stwierdzenie D jest prawdziwe i nie powinno być uznane za nieprawdziwe.

Stwierdzenie E nie jest nieprawdziwe. W przypadku nieskuteczności farmakoterapii u chorych z opornym nadciśnieniem tętniczym, procedury inwazyjne takie jak odnerwienie nerek lub stymulacja baroreceptorów szyjnych są rzeczywiście rozważane jako opcje leczniczeLink 5. Zatem, stwierdzenie to jest prawdziwe i nie powinno być uznane za nieprawdziwe.