Odpowiedź A opisuje typ I poamiodaronowej nadczynności tarczycy (AIT), gdzie nadmiar jodu z amiodaronu prowadzi do nadprodukcji hormonów tarczycy w istniejącej chorobie (np. wole guzkowe, choroba Gravesa) poprzez efekt Jod-BasedowLink 1Link 4Link 5. Typ II AIT (odpowiedź B) wynika z destrukcyjnego zapalenia tarczycy spowodowanego bezpośrednią cytotoksycznością amiodaronu, co skutkuje uwolnieniem zmagazynowanych hormonówLink 4Link 5. Charakteryzuje się niską jodochwytnością (C – nieprawda), dobrą odpowiedzią na glikokortykosteroidy (D – nieprawda) i stopniowym ustępowaniem po odstawieniu leku (E – częściowo prawda, ale wolniej niż w typie I)Link 4Link 5.

Poamiodaronowa nadczynność tarczycy typu II charakteryzuje się zwiększonym uwalnianiem hormonów tarczycy na skutek bezpośredniego uszkodzenia komórek tarczycy przez amiodaron, co nie jest związane ze zwiększoną syntezą hormonów. Ten typ nadczynności często prowadzi do fazy niedoczynności tarczycy po pewnym czasie. Wyjaśnienie to odpowiada opisowi w punkcie B, który wskazuje na cytotoksyczny efekt amiodaronu jako przyczynę zapalenia tarczycy.

Poamiodaronowa nadczynność tarczycy typu II cechuje się zapaleniem tarczycy, będącym skutkiem bezpośredniego efektu cytotoksycznego amiodaronu, a nie zwiększoną jodochwytnością. Zwiększona jodochwytność jest raczej związana z efektem Jod-Basedow, który występuje w typie I nadczynności tarczycy indukowanej przez amiodaron

Poamiodaronowa nadczynność tarczycy typu II charakteryzuje się zapaleniem tarczycy i uszkodzeniem miąższu gruczołu, co prowadzi do uwolnienia hormonów tarczycy bez zwiększonej ich syntezy. Ten typ nadczynności ma zwykle dobrą odpowiedź na leczenie glikokortykosteroidami, które łagodzą stan zapalny. Zatem odpowiedź D, mówiąca o złej odpowiedzi na glikokortykosteroidy, jest niezgodna z charakterystyką tego typu nadczynności. Właściwa cecha to dobra odpowiedź na glikokortykosteroidy, a nie zła. Ponadto, typ II nie wiąże się ze zwiększoną jodochwytnością, a szybkie ustępowanie po odstawieniu amiodaronu nie jest typowe dla tego typu nadczynności. Typ II jest związany z destrukcyjnym zapaleniem tarczycy, a nie indukowaną jodem nadmierną syntezą hormonów (co dotyczy typu I).

Poamiodaronowa nadczynność tarczycy typu II charakteryzuje się zapaleniem tarczycy i destrukcją miąższu gruczołu, co prowadzi do uwolnienia hormonów tarczycy bez zwiększonej ich syntezy. Ten typ nadczynności nie ustępuje szybko po odstawieniu amiodaronu, ponieważ uszkodzenie tarczycy może trwać tygodnie lub miesiące, a często kończy się fazą niedoczynności tarczycy. Dlatego odpowiedź E, mówiąca o szybkim ustępowaniu po odstawieniu amiodaronu, jest nieprawidłowa. Prawidłowa charakterystyka to m.in. zapalenie tarczycy jako efekt cytotoksyczny amiodaronu (odpowiedź B) oraz zła odpowiedź na leczenie glikokortykosteroidami (odpowiedź D) jest typowa dla tego typu nadczynnościLink 2Link 3.