W celu kwalifikacji chorego do nefrektomii z powodu wodonercza i opornego na leczenie nadciśnienia tętniczego, bardziej odpowiednie jest wykonanie badania obrazowego, które dokładnie oceni anatomię i funkcję nerek, np. tomografii komputerowej lub rezonansu magnetycznego, a nie tylko USG brzucha z oceną wielkości nerek. USG może być pomocne jako badanie wstępne, ale nie dostarcza wystarczających informacji do kwalifikacji do zabiegu nefrektomii, zwłaszcza przy opornym nadciśnieniu tętniczym. Kwalifikacja do nefrektomii opiera się na bardziej szczegółowych badaniach obrazowych, które pozwalają ocenić stopień zaawansowania choroby i planować operacjęLink 1.

USG Doppler tętnic nerkowych jest wskazane w diagnostyce nadciśnienia tętniczego opornego na leczenie, ponieważ pozwala ocenić przepływ krwi w tętnicach nerkowych i wykryć ewentualne zwężenia lub inne nieprawidłowości, które mogą być przyczyną nadciśnienia. W przypadku kwalifikacji do nefrektomii z powodu wodonercza i opornego nadciśnienia, badanie to dostarcza istotnych informacji o stanie naczyń nerkowych, co jest kluczowe dla decyzji terapeutycznejLink 1Link 3Link 5.

Tomografia komputerowa brzucha (C) jest kluczowa w kwalifikacji do nefrektomii, ponieważ pozwala na precyzyjną ocenę anatomii nerki, stopnia wodonercza oraz ewentualnych nieprawidłowości naczyniowychLink 1Link 3. Badanie to dostarcza kompleksowych informacji o miąższu nerki i okolicznych strukturach, co jest niezbędne do planowania zabieguLink 5. Inne opcje (A, B, D, E) mają ograniczoną wartość diagnostyczną w tym kontekście – USG nie oceni dokładnie miąższu, urografia nie zastąpi TK w ocenie guzów, a renoscyntygrafia ocenia głównie funkcję, nie zaś morfologięLink 2Link 4.

Urografia (D) pozwala ocenić anatomię dróg moczowych i czynność wydzielniczą nerek, co jest kluczowe przy kwalifikacji do nefrektomii w wodonerczuLink 1. Badanie to identyfikuje zwężenia w układzie miedniczkowo-moczowodowym będące częstą przyczyną wodonerczaLink 4, a także ocenia stopień uszkodzenia miąższu nerki. USG (A) i Doppler (B) nie oceniają wydzielania nerki, TK przeglądowa (C) nie uwidacznia dynamiki wydalania moczu, a renoscyntygrafia (E) ocenia głównie funkcję, nie lokalizując anatomicznej przeszkodyLink 1Link 4.

Renoscyntygrafia jest badaniem, które pozwala ocenić funkcjonalność nerek oraz lokalizować przeszkody w drogach moczowych, co jest istotne w przypadku wodonercza. Umożliwia także ocenę ilościową wartości nerki, co jest ważne przy podejmowaniu decyzji o nefrektomii. Jest to badanie mało inwazyjne i może być stosowane wielokrotnie jako kontrolne po leczeniuLink 4. W przypadku opornego na leczenie nadciśnienia tętniczego, które może być spowodowane niewydolnością nerek, renoscyntygrafia może pomóc w ocenie, czy nefrektomia jest konieczna.