Podawanie 5% roztworu glukozy jako pierwszego kroku u pacjenta z wymiotami nie jest optymalne, ponieważ głównym problemem jest odwodnienie i zaburzenia elektrolitowe, a nie niedobór glukozy. W takich przypadkach pierwszym i niezwłocznym krokiem powinna być dożylna podaż izotonicznego roztworu chlorku sodu (0,9%), który skutecznie uzupełnia objętość płynów i elektrolitów. Roztwory glukozy stosuje się raczej w celu uzupełnienia energii lub w leczeniu hipoglikemii, a nie jako podstawowy płyn nawadniający przy wymiotach trwających 24 godziny.

Pierwszym i niezwłocznym krokiem w leczeniu wymiotów powinno być nawadnianie organizmu i uzupełnienie elektrolitów, a nie podawanie roztworu glukozy. W przypadku wymiotów ważne jest utrzymanie równowagi elektrolitowej, co można osiągnąć za pomocą roztworów takich jak 0,9% roztwór chlorku sodu. Glukoza może być stosowana w celu uzupełnienia energii, ale nie jest pierwszym wyborem w leczeniu wymiotów.

Podawanie 20% roztworu glukozy jako pierwszego kroku u pacjenta z wymiotami nie jest standardowym postępowaniem. W przypadku wymiotów trwających 24 godziny kluczowe jest przede wszystkim nawodnienie i uzupełnienie elektrolitów, co najlepiej osiąga się przez dożylną podaż 0,9% roztworu chlorku sodu (roztwór izotoniczny). Roztwory glukozy, zwłaszcza o wysokim stężeniu, nie są pierwszym wyborem, ponieważ mogą nie zapewnić odpowiedniego nawodnienia i równowagi elektrolitowej. Glukoza jest podawana w sytuacjach hipoglikemii lub gdy jest konieczne dostarczenie energii, ale nie jako podstawowy płyn do nawadniania wymiotującego pacjenta. Dlatego odpowiedź C jest nieodpowiednia w tym kontekście.

Podanie 0,9% roztworu chlorku sodu jest właściwym pierwszym krokiem u pacjenta z wymiotami trwającymi 24 godziny, ponieważ pozwala na szybkie wyrównanie zaburzeń wodno-elektrolitowych i zapobiega odwodnieniu, które jest częstym powikłaniem wymiotów. Roztwór ten jest izotoniczny i bezpieczny do dożylnego podania w celu uzupełnienia płynów i elektrolitów. Podawanie roztworów glukozy nie jest pierwszym wyborem, gdyż głównym problemem jest odwodnienie i utrata elektrolitów, a nie hipoglikemia. Roztwór 3% chlorku sodu jest hipertoniczny i stosowany jest w innych wskazaniach, np. w leczeniu ciężkiej hiponatremii, a nie rutynowo przy wymiotach.

Podanie 3% roztworu chlorku sodu jest wskazane w przypadku ciężkiej hiponatremii, a nie jako pierwsza interwencja u pacjenta z wymiotami trwającymi 24 godziny. Wymioty prowadzą do odwodnienia i zaburzeń elektrolitowych, dlatego pierwszym krokiem jest wyrównanie zaburzeń wodno-elektrolitowych za pomocą izotonicznego roztworu soli fizjologicznej (0,9% roztworu chlorku sodu), który bezpiecznie uzupełnia objętość płynów i elektrolitów. Roztwory glukozy nie są pierwszym wyborem w tej sytuacji, a roztwór hipertoniczny (3%) stosuje się tylko w specyficznych przypadkach hiponatremii, które nie są tu opisaneLink 4.