Skala GRACE jest stosowana do oceny ryzyka zgonu lub zawału serca u chorych z ostrym zespołem wieńcowym, w tym STEMI i NSTEMI, ale nie tylko u chorych z NSTEMI. Skala ta jest używana do szacowania ryzyka w krótkim i długim okresie u pacjentów z ostrymi zespołami wieńcowymi. Stwierdzenie jest nieprecyzyjne, ponieważ skala GRACE ma szersze zastosowanie niż tylko u chorych z NSTEMI.

Klasyfikacja wg NYHA (New York Heart Association) faktycznie obrazuje stopień wydolności czynnościowej u chorych z przewlekłą niewydolnością serca. Klasyfikuje pacjentów w czterech kategoriach, od I do IV, w zależności od stopnia ograniczenia aktywności fizycznej z powodu objawów niewydolności serca. Zatem stwierdzenie to jest prawdziwe.

Skala CHA2DS2-VASc jest stosowana do oceny ryzyka udaru niedokrwiennego mózgu u chorych z migotaniem przedsionków, a nie u chorych z żylną chorobą zakrzepowo-zatorową, co czyni to stwierdzenie fałszywym. Skala ta służy do oceny ryzyka udaru w niezastawkowym migotaniu przedsionków i nie jest używana w kontekście żylnych chorób zakrzepowo-zatorowychLink 1Link 2Link 3Link 4.

Klasyfikacja wg CCS (Canadian Cardiovascular Society) rzeczywiście dotyczy nasilenia dławicy piersiowej, oceniając stopień ograniczenia aktywności fizycznej wywołanej bólami dławicowymi. Jest to powszechnie stosowana skala w chorobach wieńcowych, opisująca cztery klasy nasilenia objawów od braku dolegliwości przy zwykłej aktywności do bólu w spoczynkuLink 1Link 2Link 4Link 5.

Skala EHRA rzeczywiście służy do klasyfikacji nasilenia objawów związanych z migotaniem przedsionków, co potwierdzają liczne źródła medyczne i wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Skala ta ocenia stopień dolegliwości od braku objawów do objawów uniemożliwiających codzienną aktywność, co jest zgodne z opisem w wybranej odpowiedziLink 1Link 2Link 3Link 4Link 5.