Amlodypina jest lekiem z grupy antagonistów kanału wapniowego, który może mieć wpływ na erekcję, ale nie jest zwykle uważany za lek z najwyższym ryzykiem zaburzeń wzwodu. Leki takie jak β-blokery (np. bisoprolol) oraz niektóre leki moczopędne (jak spironolakton) są często kojarzone z wyższym ryzykiem zaburzeń seksualnych, w tym erekcji, z powodu ich wpływu na układ nerwowy i hormonalnyLink 5. Amlodypina nie jest wymieniona jako lek z najwyższym ryzykiem w dostępnych źródłach.

Losartan jest lekiem z grupy antagonistów receptora angiotensyny II, który generalnie ma mniejsze ryzyko wywoływania zaburzeń wzwodu w porównaniu do innych leków przeciwnadciśnieniowych, zwłaszcza beta-blokerów. Badania na zwierzętach wykazały, że losartan nie powoduje istotnych zaburzeń funkcji seksualnych, a nawet może mieć korzystny wpływ na zachowanie funkcji seksualnych w porównaniu do propranololu, który znacząco pogarsza funkcje erekcyjne i libidoLink 1. Wśród wymienionych leków beta-blokery, takie jak bisoprolol, są znane z wyższego ryzyka powodowania zaburzeń wzwodu. Dlatego spośród podanych opcji to bisoprolol wiąże się z największym ryzykiem wystąpienia zaburzeń erekcji u mężczyzn, a nie losartan.

Perindopryl, będący inhibitorem ACE, nie jest lekiem najczęściej kojarzonym z wysokim ryzykiem zaburzeń wzwodu u mężczyzn. Wśród leków przeciwnadciśnieniowych największe ryzyko zaburzeń erekcji wiąże się zwykle z beta-blokerami, takimi jak bisoprolol, które mogą wpływać na funkcje seksualne poprzez mechanizmy naczyniowe i neurologiczne. Amlodypina, losartan i walsartan (antagoniści receptora angiotensyny II) mają mniejsze ryzyko wywoływania zaburzeń erekcji. Dlatego wybór perindoprylu jako leku z najwyższym ryzykiem zaburzeń wzwodu jest nieuzasadniony na podstawie dostępnych danych.

Bisoprolol (beta-bloker kardioselektywny) według badań nie wykazuje negatywnego wpływu na funkcje seksualne, a w niektórych przypadkach może nawet poprawiać parametry erekcjiLink 2Link 5. Leki najsilniej związane z zaburzeniami erekcji to zwykle diuretyki tiazydowe i nieselektywne beta-blokery, których nie ma w opcjach. Wśród wymienionych substancji inhibitory ACE (perindopryl) i sartany (losartan, walsartan) rzadziej powodują zaburzenia wzwodu niż starsze klasy leków, choć nie ma bezpośrednich porównań w pytaniu. Amlodypina (bloker kanału wapniowego) również nie jest wymieniana jako wysokiego ryzyka w kontekście ED.

Walsartan jest antagonistą receptora angiotensyny II, który zazwyczaj nie wiąże się z wysokim ryzykiem wystąpienia zaburzeń wzwodu. Inne leki, takie jak bisoprolol (beta-bloker), są bardziej związane z tymi skutkami ubocznymi.