W leczeniu ostrej hiperkaliemii nie stosuje się spironolaktonu, ponieważ może on zwiększać stężenie potasu we krwi. Heparyna nie jest stosowana w leczeniu hiperkaliemii. Zalecane są natomiast leki takie jak furosemid, wodorowęglan sodu oraz chlorek wapnia. Furosemid pomaga w usunięciu potasu z organizmu, wodorowęglan sodu może pomóc w przeniesieniu potasu do komórek, a chlorek wapnia stabilizuje błonę komórkową serca. Dlatego odpowiedź A (1,5,6) nie jest właściwa.

Wybrana odpowiedź B (2,4,5) jest nieprawidłowa, ponieważ w leczeniu ostrej hiperkaliemii stosuje się wodorowęglan sodu (2) i heparynę (5) nie jest standardowym lekiem w tym wskazaniu, a chlorek potasu (4) jest przeciwwskazany, gdyż podaje się go w hipokaliemii, a nie hiperkaliemii. Natomiast prawidłowe leczenie ostrej hiperkaliemii obejmuje stosowanie wodorowęglanu sodu (2), furosemidu (3) oraz chlorku wapnia (6), co odpowiada odpowiedzi D (2,3,6). Furosemid pomaga usunąć potas z organizmu przez mocz, a chlorek wapnia stabilizuje błony komórkowe serca. Heparyna nie jest stosowana w leczeniu hiperkaliemii, a chlorek potasu zwiększa poziom potasu, co jest niepożądane w hiperkaliemii.

W leczeniu ostrej hiperkaliemii nie stosuje się heparyny (5). Zamiast tego, używa się leków takich jak furosemid (3) do zwiększenia wydalania potasu, chlorku wapnia (6) do stabilizacji błon komórkowych, oraz wodorowęglanu sodu (2) do wychwytu potasu. Spironolakton (1) może być przyczyną hiperkaliemii, a chlorek potasu (4) jest nieodpowiedni w tym przypadku.

W leczeniu ostrej hiperkaliemii stosuje się wodorowęglan sodu (2), który pomaga przesunąć potas do wnętrza komórek, furosemid (3), który przyspiesza usunięcie potasu z moczem, oraz chlorek wapnia (6), który stabilizuje błonę komórkową serca. Spironolakton (1) może nasilać hiperkaliemię, chlorek potasu (4) jest przeciwwskazany, a heparyna (5) nie jest stosowana w leczeniu hiperkaliemii.

W leczeniu ostrej hiperkaliemii nie stosuje się spironolaktonu, który jest antagonistą aldosteronu i może zwiększać stężenie potasu. Wodorowęglan sodu (2) jest stosowany, aby przesunąć potas do wnętrza komórek. Furosemid (3) jest używany do zwiększenia wydalania potasu z moczem. Chlorek wapnia (6) jest podawany, aby stabilizować błonę komórkową serca. Heparyna (5) nie jest typowo stosowana w leczeniu hiperkaliemii. Chlorek potasu (4) jest absolutnie przeciwwskazany w hiperkaliemii. Dlatego odpowiedź D (2,3,6) wydaje się najbardziej odpowiednia.