W leczeniu ciężkiego nadciśnienia tętniczego w przewlekłej chorobie nerek, zwłaszcza z białkomoczem i hiperkaliemią, inhibitory ACE (IKA) mogą zwiększać poziom potasu, co może być niekorzystne przy hiperkaliemii. Z drugiej strony, antagonisty receptora angiotensynowego II (ARB) są korzystne w redukcji białkomoczu, ale również mogą wpływać na poziom potasu. Pętlowe leki moczopędne są skuteczne w redukcji obrzęków, ale nie są pierwszym wyborem w leczeniu nadciśnienia. Diuretyki tiazydowe mogą być mniej skuteczne przy niskiej filtracji kłębuszkowej. Optymalnym podejściem może być połączenie ARB z diuretykiem, aby zarządzać zarówno nadciśnieniem, jak i obrzękami, przy jednoczesnym monitorowaniu poziomu potasu.
W leczeniu ciężkiego nadciśnienia tętniczego u chorych z przewlekłą chorobą nerek, znacznym białkomoczem, obrzękami oraz hiperkaliemią i niską filtracją kłębuszkową (<30 ml/min/1,73 m2), preferowane jest stosowanie inhibitorów enzymu konwertującego (ACEI) lub antagonistów receptora angiotensyny II (ARB) w połączeniu z pętlowym lekiem moczopędnym, a nie z tiazydowym. Diuretyki tiazydowe są mniej skuteczne przy niskiej filtracji kłębuszkowej, natomiast pętlowe leki moczopędne lepiej radzą sobie z obrzękami i hiperkaliemią w tej grupie pacjentów. Ponadto, stosowanie ACEI lub ARB jest kluczowe ze względu na ich działanie nefroprotekcyjne i zdolność do redukcji białkomoczu. Wybrana odpowiedź (B) nie uwzględnia tych zaleceń, dlatego nie jest optymalna w tym przypadkuLink 1Link 3Link 5.
W leczeniu ciężkiego nadciśnienia tętniczego u chorych z przewlekłą chorobą nerek, znacznym białkomoczem, obrzękami oraz hiperkaliemią i niską filtracją kłębuszkową, stosowanie jednocześnie inhibitora enzymu konwertującego (IKA) i antagonisty receptora angiotensyny II (ARB) nie jest zalecane ze względu na ryzyko nasilenia hiperkaliemii i pogorszenia funkcji nerek. Preferowane jest stosowanie IKA lub ARB, ale nie w połączeniu, często w skojarzeniu z pętlowym lekiem moczopędnym, który pomaga kontrolować obrzęki i hiperkaliemię. Takie podejście jest zgodne z wytycznymi dotyczącymi leczenia nadciśnienia w przewlekłej chorobie nerek, które wskazują na stosowanie inhibitorów ACE lub ARB, ale nie ich łączenie ze względu na bezpieczeństwo pacjentaLink 1Link 4Link 5.
W leczeniu ciężkiego nadciśnienia tętniczego u chorych z przewlekłą chorobą nerek, znacznym białkomoczem, obrzękami oraz hiperkaliemią i niską filtracją kłębuszkową (<30 ml/min/1,73 m²) zaleca się przede wszystkim stosowanie inhibitorów enzymu konwertującego (ACEI) lub antagonistów receptora angiotensyny II (ARB), które zmniejszają białkomocz i opóźniają progresję niewydolności nerek. Pętlowe leki moczopędne są stosowane w celu kontroli obrzęków, ale nie są lekami pierwszego wyboru w monoterapii lub w połączeniu z antagonistą kanału wapniowego w tej sytuacji. Ponadto, ze względu na hiperkaliemię, stosowanie ACEI lub ARB wymaga ostrożności i monitorowania, ale ich korzyści w ochronie nerek są kluczowe. Wybrana odpowiedź (D) nie uwzględnia tych zaleceń i dlatego nie jest optymalna w tym przypadku.
W leczeniu ciężkiego nadciśnienia tętniczego w przewlekłej chorobie nerek, zwłaszcza z białkomoczem i hiperkaliemią, zalecane jest stosowanie leków, które nie tylko obniżają ciśnienie, ale także chronią nerki. Antagonisty receptora angiotensyny II (ARB) są korzystne, ale w monoterapii mogą nie być wystarczające do zarządzania wszystkimi objawami, takimi jak obrzęki i hiperkaliemia. Zazwyczaj zaleca się kombinację leków, np. ARB z diuretykiem, aby skutecznie kontrolować ciśnienie i objawy towarzyszące.