Leczenie pegylowanym interferonem (PegIFN-α) stosuje się przez ograniczony czas (np. 48 tygodni), a nie dożywotnioLink 1Link 2. Dożywotnia terapia dotyczy raczej analogów nukleozydowych/nukleotydowych (np. entekawir, tenofowir) u pacjentów z marskością lub wysokim ryzykiem progresjiLink 2Link 5. Celem leczenia jest eliminacja HBsAg i pojawienie się anty-HBs, co może wymagać długotrwałej terapii, ale niekoniecznie w schemacie PegIFNLink 5.

Lamiwudyna nie jest stosowana dożywotnio u każdego chorego HBsAg dodatniego, ponieważ leczenie przewlekłego zapalenia wątroby typu B powinno być dostosowane indywidualnie i często obejmuje stosowanie entekawiru lub tenofowiru, które są preferowanymi lekami ze względu na większą skuteczność i mniejsze ryzyko oporności. Ponadto leczenie pegylowanym interferonem trwa zwykle 48 tygodni i jest stosowane u wybranych pacjentów. Dożywotnie leczenie lamiwudyną u wszystkich chorych nie jest standardem terapii PZW B.

Opcja C jest nieprawidłowa, ponieważ leczenie przewlekłego zapalenia wątroby typu B (PZW B) entekawirem lub tenofowirem nie jest ograniczone do 48 tygodni. Leczenie tymi lekami może być kontynuowane do utraty antygenu HBs i pojawienia się anty-HBs, co może wymagać dłuższego czasu. Schematy leczenia są dostosowane indywidualnie do stanu zdrowia pacjentaLink 2Link 5.

Opcja D jest prawidłowa, ponieważ leczenie przewlekłego zapalenia wątroby typu B (PZW B) może obejmować pegylowany interferon α2a (PegIFN) przez określony czas, zwykle 48 tygodni, u wybranych pacjentów. Alternatywnie, leki takie jak entekawir lub tenofowir mogą być stosowane do momentu utraty antygenu HBs i pojawienia się anty-HBs, co jest celem leczenia przeciwwirusowego w PZW BLink 1Link 2Link 5.

Odpowiedź E jest nieprawidłowa, ponieważ przewlekłe zapalenie wątroby typu B (PZW B) wymaga leczenia przeciwwirusowego u chorych spełniających określone kryteria, zwłaszcza przy obecności HBsAg przez ponad 6 miesięcy i aktywności choroby. Leczenie obejmuje stosowanie pegylowanego interferonu lub analogów nukleozydowych/nukleotydowych, takich jak entekawir czy tenofowir, które mają na celu zahamowanie progresji choroby i zmniejszenie ryzyka marskości oraz raka wątroby. Leczenie nie jest dożywotnie u wszystkich pacjentów, ale jest konieczne u wybranych chorych, a czas terapii jest indywidualnie dobieranyLink 4Link 5.