Stwierdzenie A jest fałszywe, ponieważ skuteczność leczenia jodem promieniotwórczym nie wymaga ściśle stężenia TSH powyżej 30 mIU/ml, lecz niższych wartości. Wysoka wartość TSH jest wymagana, aby zwiększyć skuteczność leczenia, ale nie jest to jedyny warunek, a jego wartość powinna być optymalna, a nie przeszacowana.

Podanie egzogennego rekombinowanego TSH faktycznie zwiększa skuteczność leczenia jodem promieniotwórczym w zróżnicowanych rakach tarczycy, ponieważ stymuluje wychwyt jodu przez komórki nowotworowe, co poprawia efektywność terapii. Zatem stwierdzenie, że skuteczność leczenia zwiększa się podaniem rekombinowanego TSH, jest prawdziwe i nie może być uznane za fałszywe. W leczeniu jodem radioaktywnym stosuje się podwyższone stężenie TSH, które można osiągnąć zarówno przez odstawienie hormonów tarczycy, jak i podanie rekombinowanego TSH, co potwierdzają źródła medyczne dotyczące terapii raka tarczycy.

Jod promieniotwórczy nie jest standardowo stosowany w paliatywnym leczeniu przerzutów do kości. Jego głównym zastosowaniem jest leczenie zróżnicowanych raków tarczycy, a nie przerzutów kostnych.

Stwierdzenie D jest prawdziwe, ponieważ badania obrazowe z kontrastem jodowym mogą zawierać jod niepromieniotwórczy, który może zakłócić wychwyt jodu promieniotwórczego przez tarczycę. Zaleca się unikanie takich badań przed terapią jodem promieniotwórczym, aby zwiększyć skuteczność leczenia.

Odpowiedź E jest nieprawidłowa, ponieważ skuteczność leczenia przerzutów do płuc jodem promieniotwórczym nie zależy od pozostawienia zdrowych fragmentów tarczycy, lecz od zdolności komórek nowotworowych do wychwytu jodu. Komórki raka tarczycy zachowują tę zdolność nawet po usunięciu gruczołu, co umożliwia terapię radiojodemLink 3Link 5. Pozostawienie tkanki tarczycowej może wręcz zmniejszać skuteczność leczenia poprzez konkurencyjny wychwyt jodu przez zdrowe komórkiLink 1Link 5. Wymagane jest natomiast odpowiednie stężenie TSH (opcja A prawdziwa) oraz unikanie kontrastu jodowego przed terapią (opcja D prawdziwa)Link 1Link 4.