Posiew moczu u niemowląt wymaga jałowego pobrania, aby uniknąć zanieczyszczeń. Metoda 1 (środkowy strumień) jest trudna do wykonania u niemowląt ze względu na brak kontroli nad mikcją, ale teoretycznie możliwa przy współpracy. Metoda 2 (cewnik) i 3 (nakłucie nadłonowe) są inwazyjne, ale zapewniają jałowość, dlatego są dopuszczalne w praktyce klinicznejLink 2Link 3. Metoda 4 (jałowy woreczek) jest powszechnie stosowana, ale ryzyko zanieczyszczenia z okolicy krocza pozostaje wysokie, co może wpłynąć na wiarygodność wynikuLink 1Link 4. W praktyce nie wszystkie metody są równoważne – woreczki są akceptowane w podstawowej diagnostyce, ale przy wątpliwych wynikach preferuje się metody inwazyjneLink 3Link 5.
Posiew moczu u niemowląt wymaga jałowego pobrania, aby uniknąć zanieczyszczeń. Metoda 1 (środkowy strumień) jest trudna do wykonania u niemowląt ze względu na brak kontroli nad mikcją, choć teoretycznie możliwa przy współpracy. Metoda 2 (cewnik) i 3 (nakłucie nadłonowe) są inwazyjne, ale zapewniają jałowość, dlatego są dopuszczalne. Metoda 4 (jałowy woreczek) jest powszechnie stosowana w praktyce pediatrycznej, choć ryzyko zanieczyszczenia istnieje – jednak w warunkach ambulatoryjnych często uznawana za akceptowalną przy prawidłowym pobraniuLink 1Link 2Link 4.** Odpowiedź B pomija woreczek, który jest standardowo używany, co czyni ją niepełną. W rzeczywistości wszystkie metody (1-4) mogą być stosowane w zależności od sytuacji klinicznej, ale w praktyce najczęściej wykorzystuje się 2, 3 i 4 (lub 4 samodzielnie), podczas gdy 1 jest rzadko wykonalna u niemowląt.
Metoda pobierania moczu do posiewu u niemowląt powinna zapewniać jałowość próbki, co wyklucza pobieranie moczu do jałowego woreczka przyklejonego na skórę krocza, ponieważ jest to metoda podatna na zanieczyszczenia bakteryjne. Metody uznawane za prawidłowe to pobranie moczu metodą ze środkowego strumienia do jałowego pojemnika, cewnikiem z pęcherza moczowego oraz igłą z nakłucia nadłonowego. W związku z tym poprawna odpowiedź to B (1,2,3), a nie C (1,2,4).
Metoda pobierania moczu "ze środkowego strumienia" (1) jest standardową i zalecaną metodą do posiewu moczu, również u niemowląt, gdyż pozwala na uzyskanie próbki mniej zanieczyszczonej bakteriami z okolic krocza. Metoda ta jest wymieniona w pytaniu i powinna być uwzględniona w prawidłowym zestawie. Wybór odpowiedzi D (2,3,4) pomija tę ważną metodę, co czyni ją niepełną. Metody 2 (cewnikowanie) i 3 (nakłucie nadłonowe) są inwazyjne, ale również stosowane w celu uzyskania jałowego moczu do posiewu, natomiast metoda 4 (woreczek na mocz) jest mniej zalecana do posiewu ze względu na ryzyko zanieczyszczenia, ale czasem stosowana w praktyce. Zatem prawidłowa odpowiedź powinna zawierać metody 1, 2 i 3, czyli odpowiedź B, a nie D.
Metoda „ze środkowego strumienia” do jałowego pojemnika (opcja 1) jest powszechnie stosowana u starszych dzieci i dorosłych, ale u niemowląt może być trudna do wykonania. Cewnikowanie pęcherza moczowego (opcja 2) i nakłucie nadłonowe (opcja 3) są uważane za bardziej wiarygodne metody pobierania moczu u niemowląt, ponieważ zapewniają jałość próbki. Woreczek na mocz przyklejony na skórę krocza (opcja 4) jest wygodny, ale może być mniej wiarygodny z powodu ryzyka zanieczyszczenia. Dlatego najbardziej odpowiednie metody dla niemowląt to 2 i 3, a opcja E nie obejmuje tych najbardziej wiarygodnych metod.