W diagnostyce zaparć wykorzystuje się manometrię anorektalną oraz test Hintona, które oceniają funkcję odbytnicy i czas pasażu jelitowego, co jest zgodne z odpowiedzią A. Jednak test wodorowy nie jest standardowo stosowany w diagnostyce zaparć, a wlew kontrastowy jelita grubego (w odpowiedzi B) jest również powszechnie używany do oceny przyczyn zaparć. Gastrofiberoskopia (w odpowiedzi D i E) nie jest typowym badaniem w diagnostyce zaparć, ponieważ dotyczy górnego odcinka przewodu pokarmowego. Zatem odpowiedź A jest częściowo prawidłowa, ale niepełna, ponieważ pomija wlew kontrastowy, który jest istotny w diagnostyce zaparć.

Manometria (1) jest rekomendowana w diagnostyce zaburzeń defekacjiLink 2Link 4. Test Hintona (2) służy do oceny czasu pasażu jelitowegoLink 4. Wlew kontrastowy jelita grubego (4) jest wymieniony jako badanie obrazowe w diagnostyce zaparćLink 3. Test wodorowy (3) i gastrofiberoskopia (5) nie są wymienione jako standardowe metody w diagnostyce zaparć w dostępnych źródłachLink 1Link 3Link 4.

W diagnostyce zaparć wykorzystuje się manometrię anorektalną (1), test Hintona (2) oraz wlew kontrastowy jelita grubego (4). Test wodorowy (3) nie jest standardowo stosowany w diagnostyce zaparć, a gastrofiberoskopia (5) dotyczy górnego odcinka przewodu pokarmowego i nie jest typowym badaniem w diagnostyce zaparć. Poprawna odpowiedź powinna zawierać 1, 2 i 4, co odpowiada opcji B. Wybrana odpowiedź C (2, 3, 4) jest więc nieprawidłowa, ponieważ zawiera test wodorowy zamiast manometrii.

Odpowiedź D. 1,2,5 jest niezgodna z typowymi badaniami diagnostycznymi dla zaparć. Manometria (1) jest stosowana, a test Hintona (2) również, ale gastrofiberoskopia (5) nie jest standardowo używana w diagnostyce zaparć. Zwykle stosuje się wlew kontrastowy jelita grubego (4) lub kolonoskopię, a nie gastrofiberoskopię. Test wodorowy (3) nie jest powszechnie wymieniany w kontekście diagnostyki zaparć. Najbardziej odpowiednia kombinacja to B. 1,2,4, ponieważ obejmuje manometrię, test Hintona i wlew kontrastowy jelita grubego.

Odpowiedź E. 2,3,5 jest nieprawidłowa, ponieważ w diagnostyce zaparcia nie używa się zwykle gastrofiberoskopii, która jest bardziej związana z badaniem górnego odcinka przewodu pokarmowego. Manometria (1) jest stosowana w diagnostyce zaparcia, a test Hintona (2) może być używany do oceny czasu pasażu treści przez jelito grube. Test wodorowy (3) nie jest powszechnie wymieniany w standardowych badaniach diagnostycznych dla zaparcia. Wlew kontrastowy jelita grubego (4) może być stosowany w celu wykluczenia zmian organicznych.