Halucynacje to zaburzenia spostrzegania, wobec których chorzy zazwyczaj nie zachowują krytycyzmu, czyli nie kwestionują realności tych doznań. Natomiast pseudohalucynacje charakteryzują się tym, że chory zachowuje krytycyzm wobec tych doznań, czyli zdaje sobie sprawę, że są one nieprawdziwe lub subiektywne. Dlatego odpowiedź A (halucynacje) jest nieadekwatna do pytania, które dotyczy rodzaju zaburzeń spostrzegania z zachowanym krytycyzmem.

Pseudohalucynacje to rodzaj zaburzeń spostrzegania, wobec których chorzy zachowują krytycyzm, czyli są świadomi, że doznania te nie odpowiadają rzeczywistości, co odróżnia je od halucynacji, gdzie krytycyzm jest utracony. Dlatego odpowiedź B jest właściwa.

Parahalucynacje (halucynoidy) to zaburzenia spostrzegania, w których osoba doświadczająca fałszywych wrażeń zachowuje krytycyzm i rozpoznaje ich nierzeczywistość, co odróżnia je od halucynacji, gdzie pacjent jest przekonany o prawdziwości doznań. W przypadku parahalucynacji chory zdaje sobie sprawę, że doznania są nieprawdziwe, co jest zgodne z definicją podaną w literaturze medycznej i psychopatologicznejLink 1Link 4.

Omamy rzekome to zaburzenia spostrzegania, wobec których chorzy nie zachowują krytycyzmu, ponieważ doświadczają one jako rzeczywiste. Natomiast pseudohalucynacje to rodzaj zaburzeń spostrzegania, wobec których chorzy zachowują krytycyzm, czyli są świadomi, że doznania te nie odpowiadają rzeczywistości. Dlatego odpowiedź D jest nieadekwatna, a poprawna jest odpowiedź B.

Omamy cenestetyczne to zaburzenia spostrzegania dotyczące doznań wewnętrznych ciała, ale nie charakteryzują się zachowaniem krytycyzmu przez chorego. Krytycyzm wobec zaburzeń spostrzegania występuje w przypadku pseudohalucynacji, gdzie chory zdaje sobie sprawę, że doznania są nieprawdziwe. Dlatego odpowiedź E jest nieadekwatna do pytania.