Pacjent wykazuje objawy depresyjne (obniżony nastrój, zaburzenia apetytu i snu) związane z czynnikami stresowymi (utrata pracy, rozstanie), które trwają około miesiąca. Zgodnie z kryteriami DSM-5 i ICD-10, epizod depresyjny wymaga utrzymywania się objawów przez co najmniej 2 tygodnie, ale zaburzenia adaptacyjne (D) lepiej opisują reakcję na stres o krótszym czasie trwania, z dominującymi objawami emocjonalnymi i behawioralnymi. Diagnoza epizodu umiarkowanego (A) wymagałaby potwierdzenia co najmniej 2 objawów podstawowych + 3 dodatkowych oraz znacznego upośledzenia funkcjonowania, co nie jest jednoznacznie opisane w przypadku. Objawy lękowe (C) mogą współwystępować, ale nie są kluczowe dla rozpoznania w tym kontekście.
Objawy zgłaszane przez pacjenta (obniżony nastrój, problemy z apetytem, bezsenność) oraz wyraźny związek z czynnikami stresowymi (utrata pracy, rozstanie) wskazują raczej na zaburzenia adaptacyjne (D) lub epizod depresyjny (A). Diagnoza zaburzeń afektywnych dwubiegunowych (B) wymagałaby dodatkowo występowania epizodów maniakalnych/hipomaniakalnych (np. nadmierna energia, zmniejszona potrzeba snu, ryzykowne zachowania), których brak w opisieLink 1Link 3Link 5.
Wybrane rozpoznanie "zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane" nie jest najbardziej odpowiednie, ponieważ objawy pacjenta pojawiły się bezpośrednio po stresujących wydarzeniach (utrata pracy, rozstanie) i trwają około miesiąca, co bardziej odpowiada kryteriom zaburzeń adaptacyjnych. Zaburzenia depresyjno-lękowe mieszane charakteryzują się długotrwałymi objawami lękowymi i depresyjnymi, które nie są bezpośrednio związane z konkretnym czynnikiem stresowym i trwają dłużej niż kilka tygodni. W tym przypadku objawy są reakcją na stresujące wydarzenia i mają charakter przejściowy, co jest typowe dla zaburzeń adaptacyjnych.
Wybrana odpowiedź D (zaburzenia adaptacyjne) jest najbardziej odpowiednia, ponieważ objawy pacjenta (obniżony nastrój, problemy z apetytem, bezsenność, zamartwianie się) pojawiły się bezpośrednio po stresujących wydarzeniach życiowych, takich jak utrata pracy i rozstanie z partnerką, które miały miejsce około miesiąc temu. Zaburzenia adaptacyjne charakteryzują się reakcją emocjonalną nieproporcjonalną do stresora, pojawiają się w ciągu 3 miesięcy od zdarzenia i obejmują objawy takie jak smutek, niepokój, bezsenność oraz problemy z funkcjonowaniem, co odpowiada opisowi pacjentaLink 1Link 2Link 4. Inne opcje, takie jak epizod depresji umiarkowany czy zaburzenia afektywne dwubiegunowe, nie uwzględniają bezpośredniego związku objawów z konkretnym stresorem i krótkiego czasu od jego wystąpienia.
Zaburzenia schizoafektywne charakteryzują się obecnością objawów psychotycznych (takich jak urojenia, omamy, dezorganizacja myślenia) oraz objawów afektywnych (depresyjnych lub maniakalnych). W opisie przypadku pacjent zgłasza obniżony nastrój, problemy z apetytem, bezsenność i zamartwianie się, które pojawiły się bezpośrednio po stresujących wydarzeniach (utrata pracy, rozstanie) i trwają około miesiąca. Brak jest informacji o objawach psychotycznych, które są kluczowe dla rozpoznania zaburzeń schizoafektywnych. Objawy te bardziej odpowiadają zaburzeniom adaptacyjnym, które pojawiają się w reakcji na stresujące wydarzenia i mają krótkotrwały charakter. Dlatego diagnoza zaburzeń schizoafektywnych nie jest adekwatna do przedstawionego obrazu klinicznego.