Wybrana odpowiedź A (osobowość antyspołeczna) jest trafna, ponieważ opisane zachowania pacjenta — rozdrażnienie, niechęć do współpracy, początkowa czarująca postawa, a następnie przyznanie się do udziału w bójce z dumą i bagatelizowanie stanu drugiej osoby — są charakterystyczne dla osobowości antyspołecznej. Osoby z tym zaburzeniem często wykazują brak empatii, impulsywność, agresję oraz lekceważenie norm społecznych, co odpowiada przedstawionemu opisowi pacjenta.

Wybrana odpowiedź B (zaburzenie afektywne dwubiegunowe, ostatni epizod hipomaniakalny) nie jest najbardziej prawdopodobna w kontekście opisanego pacjenta. Jego zachowanie, takie jak rozdrażnienie, niechęć do współpracy, udział w bójce i duma z agresywnego zachowania, bardziej wskazuje na cechy osobowości antyspołecznej (osobowość dyssocjalna), która charakteryzuje się lekceważeniem norm społecznych, impulsywnością i agresją. Zaburzenie afektywne dwubiegunowe zwykle objawia się zmianami nastroju, a niekoniecznie agresywnym i prowokacyjnym zachowaniem, które jest tu kluczowe. Dlatego diagnoza osobowości antyspołecznej (odpowiedź A) jest bardziej adekwatna do opisu pacjentaLink 1.

Zaburzenie zachowania (odpowiedź C) dotyczy głównie dzieci i młodzieży, charakteryzuje się uporczywym wzorcem zachowań naruszających prawa innych i normy społeczne. W przypadku 23-letniego mężczyzny z opisanymi cechami, takimi jak agresja, manipulacja, brak skrupułów i duma z przemocy, bardziej prawdopodobne jest rozpoznanie osobowości antyspołecznej (odpowiedź A). Osobowość antyspołeczna charakteryzuje się lekceważeniem norm społecznych, impulsywnością, agresją i brakiem empatii, co lepiej pasuje do opisu pacjenta niż zaburzenie zachowania, które zwykle dotyczy młodszych osób i ma inny profil kliniczny.

Zachowanie pacjenta, takie jak rozdrażnienie, niechęć do współpracy, początkowa czarująca postawa, a następnie dumne opowiadanie o udziale w walce, sugeruje raczej cechy osobowości antyspołecznej lub asocjalnej. Osoby z takimi zaburzeniami często wykazują brak szacunku dla innych, impulsywność i skłonność do agresji. Zaburzenie opozycyjno-buntownicze jest bardziej związane z negatywnymi reakcjami na autorytet, ale niekoniecznie z agresją fizyczną. Dlatego osobowość antyspołeczna (A) wydaje się bardziej odpowiednim rozpoznaniem.

Wybrana odpowiedź E (osobowość paranoiczna) nie jest najbardziej prawdopodobna w kontekście opisanego pacjenta. Jego zachowanie, takie jak rozdrażnienie, niechęć do współpracy, udział w bójce i duma z agresywnego zachowania, bardziej wskazuje na cechy osobowości antyspołecznej (dyssocjalnej), która charakteryzuje się lekceważeniem norm społecznych, impulsywnością i agresją. Osobowość paranoiczna zwykle objawia się podejrzliwością i nieufnością, ale niekoniecznie dumą z przemocy czy agresji. Dlatego odpowiedź A (osobowość antyspołeczna) byłaby bardziej adekwatna niż E.