Diazepam dożylnie nie jest standardowym postępowaniem objawowym w przypadku zespołu lęku napadowego. Zazwyczaj stosuje się leki z grupy SSRI, takie jak paroksetyna, oraz benzodiazepiny, ale w formie doustnej, np. alprazolam. Diazepam może być użyty w sytuacjach nagłych, ale nie jest pierwszym wyborem w leczeniu zespołu lęku napadowego. Paroksetyna doustnie jest bardziej odpowiednim wyborem na dłuższą metę, ale nie jako natychmiastowa interwencja w trakcie napadu panikiLink 1Link 2Link 4.
Haloperidol domięśniowo nie jest lekiem z wyboru w postępowaniu objawowym przy napadzie lęku napadowego. W leczeniu zespołu lęku napadowego stosuje się przede wszystkim leki z grupy SSRI (np. paroksetynę, wenlafaksynę) oraz benzodiazepiny o krótkim działaniu (np. alprazolam) w celu szybkiego złagodzenia objawów. Haloperidol, będący neuroleptykiem, nie jest standardowym lekiem pierwszego wyboru w tym wskazaniu i może mieć niepożądane działania uboczne. Zatem odpowiedź B jest nieprawidłowa, a właściwym postępowaniem objawowym jest podanie benzodiazepiny krótkodziałającej doustnie, np. alprazolamu (odpowiedź C) lub stosowanie leków przeciwdepresyjnych SSRI (odpowiedzi D i E) w leczeniu przewlekłymLink 1Link 2Link 4.
W leczeniu zespołu lęku napadowego preferowane są leki z grupy SSRI (np. paroksetyna, wenlafaksyna) oraz benzodiazepiny o działaniu krótkotrwałym (np. oksazepam, lorazepam) stosowane doraźnie. Alprazolam, choć jest benzodiazepiną, nie jest lekiem pierwszego wyboru w postępowaniu objawowym ze względu na ryzyko uzależnienia i inne działania niepożądane. Ponadto, leczenie zespołu lęku napadowego opiera się głównie na lekach przeciwdepresyjnych SSRI oraz psychoterapii poznawczo-behawioralnej. Diazepam dożylnie i haloperidol domięśniowo nie są standardowymi lekami w tym wskazaniu. Zatem wybór alprazolamu krótko działającego doustnie nie jest optymalny jako postępowanie objawowe z wyboru.
Wenlafaksyna doustnie jest lekiem przeciwdepresyjnym z grupy SNRI, stosowanym w leczeniu zespołu lęku napadowego, ale nie jest lekiem objawowym z wyboru do natychmiastowego przerwania napadu paniki. Leczenie objawowe napadu lęku napadowego zwykle polega na podaniu benzodiazepin, które działają szybko i skutecznie łagodzą objawy. Diazepam dożylnie (A) lub inne benzodiazepiny są preferowane w postępowaniu objawowym. Paroksetyna (E) jest lekiem z grupy SSRI stosowanym w leczeniu przewlekłym, podobnie jak wenlafaksyna, ale nie w leczeniu objawowym napadu. Haloperidol (B) nie jest lekiem pierwszego wyboru w tym przypadku, a alprazolam (C) jest benzodiazepiną, ale doustną i krótkodziałającą, co może być stosowane, lecz w sytuacji nagłej preferuje się podanie dożylne benzodiazepin. Dlatego podanie wenlafaksyny doustnie nie jest postępowaniem objawowym z wyboru w przypadku napadu lęku napadowego.
Paroksetyna jest lekiem z grupy SSRI, który jest stosowany w leczeniu zespołu lęku napadowego, ale nie jest zalecana jako postępowanie objawowe w nagłych przypadkach. W sytuacjach nagłych, takich jak atak paniki, leki krótko działające jak alprazolam mogą być bardziej odpowiednie. Diazepam dożylnie lub alprazolam doustnie mogą być stosowane w celu szybkiego złagodzenia objawów, podczas gdy paroksetyna jest lekiem długoterminowym, który zaczyna działać po kilku tygodniach.