Halucynacje to doznania zmysłowe pojawiające się bez zewnętrznego bodźca i często lokalizowane w nieadekwatnej przestrzeni dla danego zmysłu, co oznacza, że pacjent odbiera je jako rzeczywiste, mimo że nie mogą one fizycznie występować w tym miejscu. Pseudohalucynacje różnią się tym, że chory jest świadomy ich nierealności lub lokalizuje je wewnątrz siebie, natomiast halucynacje są odbierane jako realne i zlokalizowane na zewnątrz. Dlatego odpowiedź A (halucynacje) jest właściwa dla opisu doznań zmysłowych lokalizowanych w nieadekwatnej przestrzeni dla danego zmysłuLink 1Link 2Link 5.

Pareidolie to zjawisko dopatrywania się znanych kształtów w przypadkowych szczegółach, które nie są rzeczywistymi doznaniami zmysłowymi lokalizowanymi w nieadekwatnej przestrzeni dla danego zmysłu. Doznania zmysłowe lokalizowane w nieodpowiedniej przestrzeni, gdzie nie mogą być obecne, to pseudohalucynacje, a nie pareidolie. Pareidolia nie jest halucynacją ani pseudohalucynacją, lecz raczej błędnym odbiorem lub interpretacją bodźców zmysłowych, zwykle wizualnych, bez utraty kontaktu z rzeczywistością.

Pseudohalucynacje to doznania zmysłowe, które chory odbiera jako rzeczywiste, ale umiejscowione są w nieadekwatnej przestrzeni, np. wewnątrz ciała lub głowy, a nie w zewnętrznym otoczeniu właściwym dla danego zmysłu. Takie omamy różnią się od klasycznych halucynacji, które są postrzegane jako pochodzące z zewnątrz. Definicja ta jest zgodna z opisem pseudohalucynacji jako omamów rzekomych, które nie są lokalizowane w przestrzeni adekwatnej dla danego zmysłuLink 1Link 2Link 3Link 5.

Iluzje dotyczą błędnej interpretacji rzeczywistych bodźców zmysłowych, a nie lokalizacji doznań w nieadekwatnej przestrzeni. Parahalucynacje (E) odnoszą się do doznań zmysłowych postrzeganych w nieprawidłowej lokalizacji przestrzennej, np. słyszenie głosów wewnątrz głowy zamiast z zewnątrz. Pseudohalucynacje (C) są postrzegane w subiektywnej przestrzeni umysłowej, ale bez przekonania o ich zewnętrznym pochodzeniu. Halucynacje (A) obejmują fałszywe postrzeganie bez zewnętrznego bodźca, ale bez konieczności błędnej lokalizacji przestrzennej. Pareidolie (B) to iluzje wynikające z nadinterpretacji wzorców (np. widzenie twarzy w chmurach). W kontekście nieadekwatnej przestrzeni dla zmysłu (np. dotykowe wrażenia „unoszące się” poza ciałem) najbardziej trafne jest E. parahalucynacje, choć termin ten bywa różnie definiowany w literaturze. Wybór D. iluzje jest błędny, ponieważ dotyczy zniekształceń istniejących bodźców, a nie błędnej lokalizacji.

Doznania zmysłowe określane jako lokalizowane w nieadekwatnej przestrzeni dla określonego zmysłu, w której nie mogą być obecne, są bardziej charakterystyczne dla pseudohalucynacji. Pseudohalucynacje (omamy rzekome) różnią się od halucynacji tym, że są rzutowane wewnątrz umysłu, a nie w przestrzeni zewnętrznejLink 2. Parahalucynacje (halucynoidy) to wrażenia lub spostrzeżenia powstające bez udziału zewnętrznych bodźców, ale pacjenci zdają sobie sprawę z ich nierealnościLink 1Link 3Link 5. Zatem odpowiedź E nie jest najlepszym wyborem w tym kontekście.