Pica jest zaburzeniem, które polega na utrwalonym spożywaniu niejadalnych substancji, takich jak ziemia, papier czy włosy. Zazwyczaj jest diagnozowana, gdy takie zachowanie utrzymuje się przez dłuższy czas, choć DSM-5 nie określa dokładnego okresu, takiego jak pół roku. Pica może występować zarówno u dzieci, jak i u dorosłych, często w związku z innymi zaburzeniami psychicznymi lub stanami medycznymiLink 1Link 5. Opcja A jest więc w dużej mierze prawdziwa, choć nie precyzuje dokładnie czasu trwania.

Odpowiedź B jest nieprawidłowa, ponieważ zwracanie pokarmu w zaburzeniach przeżuwania (ruminacji) nie jest spowodowane stanem ogólnomedycznym, takim jak przerost odźwiernika. Zaburzenie to polega na powtarzającym się, niezamierzonym cofaniu się pokarmu do jamy ustnej w celu ponownego przeżucia, przełknięcia lub wyplucia, i jest klasyfikowane jako specyficzne zaburzenie odżywiania, niezależne od przyczyn medycznych. Pozostałe odpowiedzi dotyczące pica, unikająco-ograniczającego zaburzenia przyjmowania pokarmu oraz jadłowstrętu psychicznego są zgodne z aktualnymi kryteriami diagnostycznymi DSM-5 i ICD-11.

Odpowiedź C jest prawidłowa, ponieważ opisuje zaburzenie unikająco-ograniczające wzorce odżywiania się, które wynika m.in. z charakterystyki organoleptycznej pokarmu lub obaw o niepożądane konsekwencje jedzenia. Zaburzenie to jest jednym z rodzajów zaburzeń odżywiania, które dotyczą unikania lub ograniczania spożycia pokarmów z powodu ich smaku, konsystencji lub innych cech sensorycznych, a także obaw związanych z jedzeniem.

Wybrane stwierdzenie D jest nieprawdziwe, ponieważ jadłowstręt psychiczny (anoreksja nervosa) jest jednym z zaburzeń psychicznych o najwyższym ryzyku śmierci, znacznie wyższym niż w przypadku wielu innych zaburzeń psychicznych. Pozostałe odpowiedzi zawierają prawdziwe informacje, np. pica to utrwalone spożywanie substancji niejadalnych przez co najmniej pół roku, a zaburzenie ograniczania/unikaniu pokarmu może wynikać z cech organoleptycznych pokarmu i obaw przed konsekwencjami jedzenia. Stwierdzenie D przeczy powszechnie znanym danym klinicznym dotyczącym anoreksji nervosa.

Zaburzenia z napadami objadania się i żarłoczność psychiczna nie są tym samym rozpoznaniem w DSM-5. W DSM-5 istnieje odrębna kategoria zaburzeń z napadami objadania się (Binge Eating Disorder), która różni się od bulimii i innych zaburzeń jedzenia. Żarłoczność psychiczna jest często kojarzona z bulimią, ale nie są to identyczne terminy.