W diagnostyce hiperandrogenizmu u kobiet, takich jak 25-latka, najczęściej wykorzystuje się oznaczenie poziomu testosteronu (frakcji całkowitej), DHEA-S, 17-OHP oraz prolaktyny. Stosunek LH do FSH może być istotny w diagnostyce zespołu policystycznych jajników (PCOS), który jest częstą przyczyną hiperandrogenizmu, ale nie jest podstawowym badaniem w diagnostyce hiperandrogenizmu samego w sobieLink 1Link 2Link 4. Badanie wolnych androgenów nie jest powszechnie stosowane z powodu braku wiarygodnych metod oznaczeńLink 4. SHBG i dihydrotestosteron nie są standardowymi badaniami w tej diagnostyceLink 4.

W diagnostyce hiperandrogenizmu u kobiet oznacza się głównie stężenie testosteronu całkowitego, a nie wolnego, ponieważ metody oznaczania frakcji wolnej nie są uważane za wiarygodneLink 4. Indeks wolnych androgenów może być przydatny, ale nie jest podstawowym badaniem. Zazwyczaj oznacza się poziom testosteronu całkowitego, DHEA-S i innych hormonów nadnerczowychLink 1Link 2Link 4.

W diagnostyce hiperandrogenizmu u kobiet kluczowe jest oznaczenie poziomu testosteronu wolnego lub indeksu wolnych androgenów, ponieważ to one najlepiej odzwierciedlają nadmiar androgenów i ich aktywność biologiczną. Oznaczanie dihydrotestosteronu nie jest standardowym badaniem w tej diagnostyce, gdyż jego poziom nie jest tak istotny ani powszechnie wykorzystywany do oceny hiperandrogenizmu u kobiet. Diagnostyka opiera się głównie na oznaczeniu testosteronu, DHEA-S oraz innych hormonów nadnerczowych i jajnikowychLink 1Link 2Link 3Link 4.

W diagnostyce hiperandrogenizmu u kobiet kluczowe jest oznaczenie poziomu testosteronu wolnego lub indeksu wolnych androgenów, ponieważ to one bezpośrednio odzwierciedlają nadmiar androgenów we krwi. Oznaczenie SHBG (globuliny wiążącej hormony płciowe) jest pomocne, ale nie jest podstawowym badaniem diagnostycznym hiperandrogenizmu. SHBG wpływa na ilość wolnego testosteronu, ale samo w sobie nie pozwala na ocenę nadmiaru androgenów. Dlatego właściwą odpowiedzią jest oznaczenie testosteronu wolnego lub indeksu wolnych androgenów, a nie tylko SHBGLink 1Link 2Link 3Link 4.

W diagnostyce hiperandrogenizmu u kobiet kluczowe jest oznaczenie poziomu testosteronu (zwłaszcza wolnego lub indeksu wolnych androgenów) oraz innych hormonów nadnerczowych, takich jak DHEA-S i 17-OHP, a także badania ginekologiczne i USG jajników. Oznaczanie SHBG i dihydrotestosteronu nie jest standardowym ani wystarczającym badaniem w diagnostyce hiperandrogenizmu. SHBG wpływa na poziom wolnych androgenów, ale samo jej oznaczenie nie jest podstawą diagnostyki. Dihydrotestosteron jest mniej często oznaczany i nie jest kluczowym markerem w tej diagnostyce. Poprawną odpowiedzią jest oznaczenie testosteronu wolnego lub indeksu wolnych androgenów (odpowiedź B).